کاهش ریسک در زنجیره تامین

مسأله مدیریت ریسک زنجیره تامین یک زمینه جذاب در ادبیات زنجیره تامین می باشد. از طرفی عدم قطعیت و همچنین محیط کسب و کار پویا، مدیریت کردن ریسک را با پیچیدگی های فراوانی توأم کرده است بطوریکه دیگر برنامه ریزی های قطعی قابل اطمینان نیستند. لازم به ذکر است در جهان واقعی به هیچ عنوان نمی توان انتظار داشت که تمام پارامترهای موجود در مسأله بصورت کاملاً قطعی و معین در دسترس باشد و به همین دلیل است که ما همواره با عدم قطعیت روبرو هستیم و این امر موجب تولید ریسک میشود. روشهای متعددی برای در نظر گرفتن ریسک در زنجیره های تامین تاکنون مورد استفاده قرار گرفته است که هر یک با توجه به نوع فضای مسأله دارای نقاط ضعف و قوتی می باشند و کارائی های مختلفی دارند. برای نمونه می توان به برنامه ریزی های امکانی، احتمالی و تصادفی، تئوری بازیها، بهینه سازی استوار و … اشاره کرد. نکته مهمی که باید در مدیریت ریسک زنجیره تامین پس از در نظر گرفتن ریسک و عدم قطعیت در مدلسازی به آن پرداخت ارائه روشی برای اندازه گیری آن ریسکها می باشد که با توجه به مرور ادبیات صورت گرفته در این پژوهش خلاء این موضوع بطور کامل نمایان شده است. در این پژوهش برای مدلسازی مسأله زنجیره تامین تحت ریسک از برنامه ریزی تصادفی استفاده شده است و همچنین با استفاده از مقیاس ارزش در معرضِ ریسکِ مشروط به اندازه گیری ریسک های موجود پرداخته شده است. هدف اصلی این تحقیق ارائه مدلی برای یک زنجیره تامین سه سطحی با درنظر گرفتن انواع عدم قطعیت در تقاضای مشتریان و هزینه های حمل ونقل و اندازه گیری ریسک با استفاده از مقیاس ارزش در معرضِ ریسکِ مشروط می باشد. مکانهای گره های زنجیره تامین و همچنین جریانهای بین گره ها توسط مدل ارائه شده معین میشوند. عملکرد مدل پیشنهادی با تغییرات روی پارامترهای مسأله آنالیز حساسیت شده است. نتایج این تحقیق بیانگر اثر بخشی مدل می باشد.